Najwcześniejsze wzmianki o istnieniu szkoły parafialnej w Przyszowicach pochodzą z w XVII. Świadczy o tym darowizna właściciela Przyszowic Jana Przyszowskiego na rzecz miejscowego organisty i nauczyciela.

W tym czasie lekcje prowadzono w jego mieszkaniu, gdyż nie było na ten cel specjalnego pomieszczenia. Dopiero pod koniec XVIII wieku do mieszkania nauczyciela dobudowano izbę do prowadzenia nauki.
W 1763 roku rząd pruski wydał ordynację o reformie szkolnictwa elementarnego na wsi i wprowadzeniu obowiązku nauczania od 6 do 13 roku życia. Dzięki temu powstała w Przyszowicach szkoła elementarna, a pierwszym pedagogiem, o którym wspomina szkolna kronika, był nauczyciel nauczania początkowego, pełniący również obowiązki organisty. Nauka odbywała się w jego domu – organistówce.
Właściwy rozwój przyszowickiej szkoły datuje się od roku 1795.
Uczęszczanie dzieci do szkoły było dobrowolne do 1801 roku, kiedy to wprowadzono obowiązek szkolny, który konsekwentnie egzekwowany był dopiero od 1815 roku.

Lata 1902 – 1937
Stale wzrastająca liczba uczniów skłoniła miejscowe władze do budowy nowego czteroklasowego budynku, który powstał w 1902 roku, jest to dzisiejsza „stara szkoła”. Wzrosła również liczba nauczycieli do 6.
W 1910 roku przyszowicka szkoła liczyła już siedem oddziałów lekcyjnych; gmina uchwaliła budowę kolejnego czteroklasowego gmachu szkolnego z dwoma mieszkaniami dla nauczycieli, który miał być zlokalizowany naprzeciw nowej szkoły na boisku należącym do dworu. Wybuch I wojny św. w 1914 roku stanął na przeszkodzie tym zamiarom.

Zakończenie działań wojennych w 1918 roku przyniosło wiele zmian w Europie, które miały niewątpliwy wpływ na losy naszej szkoły.
W 1919 roku wprowadzono do szkoły obowiązkową naukę czytania i pisania w języku polskim. Na tym kończy się niemiecka część kroniki.

Polska część kroniki rozpoczyna się w 1922 roku słowami: „...szkoła polska rozpoczyna swoje działanie na cześć i pożytek ojczyzny naszej, polskiego Górnego Śląska. Co większa część obywateli tutejszych sobie życzyła i oczekiwała, stało się: Przyszowice zostały do Polski przydzielone.”

W roku 1927 kierownictwo szkołą obejmuje na wiele lat Karol Elsner.

W 1927 roku zorganizowano ochronkę dla 121 dzieci w wieku przedszkolnym. Powołano do życia Towarzystwo Czytelni Ludowych. W 1928 roku założono w szkole oddział dla dziewcząt pod nazwą Szkoła Gospodarstwa Domowego.
Od początku lat trzydziestych rozpoczynają się starania o budowę nowej szkoły. Coraz większa liczba uczniów oraz położenie geopolityczne Przyszowic w tamtych czasach stanowiło dość mocny argument przemawiający za wzniesieniem nowego budynku.
Ze względu na liczbę dzieci oraz ciasnotę pomieszczeń w 1931 roku szkoła działała na dwie zmiany. Ilość uczniów w roku szkolnym 1932/ 1933 przekroczyła 500
Budowę nowego budynku szkolnego rozpoczęto w 1935 roku.

Lata 1937 – 1973
Nowa szkoła została oddana do użytku dopiero 11 listopada 1937 roku. Nadano jej imię Karola Miarki. W kronice możemy przeczytać:
„W dniu 11 listopada (…) w 19 – sta rocznicę wskrzeszenia Polski odbyło się w Przyszowicach uroczyste poświecenie gmachu szkolnego. „Nowy przybytek nauki nosi imię Karola Miarki, jednego z tych wielkich mężów śląskiej ziemi piastowskiej, który z całym poświęceniem walczył o polskość i wolność ludu śląskiego z wrogą przemocą, oraz krzewił oświatę.”
Nie sposób nie zauważyć faktu, iż oddanie do użytku budynku tej szkoły zbiegło się z momentem, w którym to Polacy obchodzili po raz pierwszy narodowe święto niepodległości 11 listopada ustanowiono bowiem świętem narodowym właśnie w 1937 roku.
W czasie II wojny św. Górny Śląsk został wcielony do Rzeszy Niemieckiej.
Po zakończeniu II Śląsk został całkowicie włączony do Polski, która została po wschodniej stronie żelaznej kurtyny.
Polacy starali się odbudować zniszczony wojną kraj i zorganizować życie społeczne w nowych warunkach.